می خواهی فریاد بزنی و این حرف ها را به گوش برادرت برسانی، اما بغضت را فرو می خوری و دم برنمی آوری.

دوست داری به برادرت یادآوری کنی که این آتش از زمان پیامبر در زیر خاکستر خفته است. این ها اگر جرأت می کردند پیامبر را از میان برمی داشتند، نتوانستند. سر از سقیفه درآوردند. بیست و پنج سال خورشید را به بند کشیدند و در شهر کوران پادشاهی کردند و بعد بر شتر نشستند و بعد سر از نهروان درآوردند. به لباس ابوموسی اشعری درآمدند و دست آخر شمشیر را به دست ابن ملجم دادند و کدام آخر؟
دوست داری فریاد بزنی...
اما فریاد نمی زنی. شکوه همی نمی کنی. فقط مثل باران بهاری اشک می ریزی و تلاش می کنی که آتش دل را به آب دیده خاموش کنی. چه می دانی که او بهتر از تو این قوم را می شناسد و این گذشته را ملموس تر از تو می داند اما به کوفه نگاه می کند. به شام. که تو را و کاروانت را به نام اسرای خارجی در شهر می گردانند. می خواهد در میان این قاتلان کسی نباشد که بگوید ما گمان کردیم با دشمن خارجی روبروئیم. با مخالفان اسلام می جنگیم. می خواهد که در قیامت کسی نباشد که ادعا کند ما مقتول خویش را نشناختیم و هویت سپاه مقابل را درنیافتیم. در مقابل این اعتراف که امام از این ها می گیرد خشم و لعنت و غضب ابدی را تحویلشان می دهد. همه آن ها که صدای امام را می شنوند با فریاد یا زمزمه زیر لب یا هیاهو و بلوا اعلام می کنند که:

-  به خدا این چنین است!

-   می دانیم که فرزند پیامبری!

-  می دانیم که پدرت علی است!

-  قابل انکار نیست!